terug

‘Het raken aan een ware emotie, is voor mij veel menselijker dan perfectie.’

Joline in gesprek met Thomas Azier - onafhankelijk artiest en songwriter

Joline: ‘Muziek raakte mij niet. Maar de eerste keer dat ik Thomas’ muziek luisterde, opende er iets in mij. Ineens begon er iets te stromen, warmte van mijn buik naar mijn hals. Ik moest lachen. Elke keer als Thomas nieuwe muziek uitbrengt lach ik weer. Ik stel me open en laat me raken. Thomas neemt me mee naar onbekende terreinen.’

Thomas: ‘Ik streef een bepaald soort perfectie na en schoonheid of romantiek, maar ik weet heel goed dat de moderniteit en de relevantie liggen in het schuren van die schoonheid tegenover iets wat niet klopt. Daar zoek ik de hele tijd naar.’

‘Ik werk bijvoorbeeld samen met Obi, een gitarist die bij wijze van spreken het verschil tussen mineur en majeur niet kent, maar juist alleen maar noise maakt. Hij heeft een enorm rijke fantasie en een sterke focus. Zo specifiek. Hij is uniek. In onze samenwerking ontregelt Obi mij continu. Dat is extreem frustrerend, maar daarom werk ik expres met hem. Hij helpt mij om fouten en imperfectie toe te laten in mijn werk.’

‘In onze samenwerking ontregelt Obi mij continu. Dat is extreem frustrerend, maar daarom werk ik expres met hem’

‘Het raken aan een ware emotie, is voor mij veel menselijker dan perfectie. Obi kan de pijn om hem heen vatten in een geluid. Niet in een compositie, niet in iets dat mooi is, maar puur een primaire reactie.’

‘Ik neem altijd lang de tijd voor ik nieuwe muziek uitbreng. Ik werk er net zo lang aan totdat ik zeker weet dat het goed is. Dat is een bepaalde vorm van perfectionisme, maar ook het bewaken van iets dat rauw is, iets wat emotie bevat en daardoor tijdloos is.’

‘Als ik iets schrijf en het voelt heel goed, dan wil ik het blíjven luisteren. Dat is het mooiste moment.’

‘Als ik iets schrijf en het voelt heel goed, dan wil ik het blíjven luisteren. Dat is het mooiste moment. Dan schaaf ik er nog twee, drie weken aan. Dat zijn mooie weken. Dan weet ik dat het goed is. Dan voel ik een bepaald soort euforie. Er is iets gematerialiseerd wat jarenlang heeft gesluimerd. Dat is zo bijzonder. Het is een soort vrucht. Je hebt er daar maar een paar van nodig in een jaar. Dan ben je weer okay.’

‘Ik heb op een of andere manier veel vertrouwen in hoe dingen lopen en ondertussen doe je wat je kan. Daarin moet je radicaal blijven en moedig, geen concessies doen. Waar dat vertrouwen vandaan komt dat kan ik niet zeggen. Dat is een richting waar ik in zit. Dat is gewoon leren.